28 maart 2025
Je zou verwachten dat dit een uitspraak is van een Israëliër of van iemand die zich verdiept heeft in de geschiedenis van het Midden-Oosten. En toch is dat niet zo.
Deze uitspraak is een van de leiders van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO. Deze leider was Zuheir Mohsen, die eveneens hoofd was van de pro-Syrische Palestijnse guerrilla-organisatie Al Saïka.
Binnen de terreurbeweging PLO was deze man hoofd van de afdeling militaire operaties. De PLO werd toen geleid door de bekende Yasser Arafat.
Mohsen deed deze uitspraak in een interview voor het Nederlandse dagblad Trouw, in 1977.
Zuheir Mohsen was een ‘Palestijnse’ leider
Zuheir Mohsen was ook lid was van de uitvoerende raad van de PLO. Omdat hij vooral pleitte vanuit de Syrische kant van de zaak, lag hij niet zo goed binnen de PLO. Daarbij waren er toen al de nodige aanvaringen geweest tussen zijn Syrisich geöriënteerde groepering Al Saïka en Al Fatah, een van de politieke takken van de PLO. Hij vond ook dat de PLO veel meer moest samenwerken met Syrië. Alleen op die manier zou dan een stevige vuist tegen Israël gemaakt kunnen worden.
Mohsen is geboren in 1936 in Tulkarm, dat toen nog ‘gewoon’ in het Britse mandaatgebied Palestina lag. Zijn vader was daar toen de burgemeester. Vandaag is het een stad in het gebied van de Westelijke Jordaanoever, vlakbij de grens met Israël. Mohsen is vermoord in 1979 in Cannes, Zuid-Frankrijk.
Interview met Mohsen voor dagblad Trouw
In 1975 contracteerde dagblad Trouw de jonge Amerikaanse journalist James Dorsey om voor deze krant de gebeurtenissen in het Midden-Oosten te verslaan. Hij had daarvoor al in Nederland gestudeerd.
Twee jaar later wist Dorsey een interview te organiseren met de belangrijke Palestijnse leider Zuheir Mohsen. Het is een geruchtmakend interview geworden. Mohsen deed daarin uitspraken die tegen het zere been van de Palestijnse bevrijdingsdenkers schopten. En dat been doet ook vandaag nog steeds zeer bij velen die ‘Free Palestine, from the river to the sea’ roepen.
Mohsen zegt: ‘er bestaat geen apart Palestijns volk’
In het interview maakt Mohsen er geen geheim van dat ‘het Palestijnse volk’ niet bestaat. Hij zegt dat er tussen Jordaniërs, Palestijnen, Syriërs en Libanezen geen verschillen bestaan. Het gaat daarbij om één volk, namelijk de Arabieren. Hij bevestigt dit in het interview door te zeggen dat hij in al die landen familie heeft wonen, en benadrukt vervolgens nog eens dat al die bevolkingen deel uitmaken van één volk, het Arabische.
Dan zegt hij dat de Palestijnse identiteit zorgvuldig bewaakt wordt, maar alleen om politieke redenen. Die politiek tactische redenen betreffen dan een Arabische dekmantel om zich tegen het zionisme teweer te kunnen stellen.
Daarna bevestigt Mohsen nog een keer dat het bestaan van een aparte Palestijnse identiteit alleen vanwege die specifieke redenen is. De oprichting van een Palestijnse staat is daarbij een nieuw voorwendsel om de strijd tegen Israël voort te zetten. Tegelijk bevordert het dan de Arabische eenheid.
Mohsen zegt dat hij óók vindt dat er een Palestijns volk moet bestaan, als verzet tegen de uitspraak van Golda Meïr (de toenmalige premier van Israël), dat een Palestijns volk niet bestaat. Zo probeerden hij en zijn organisatie zich af te zetten tegen Israël. Terwijl Meïr in feite hetzelfde zei als Mohsen…
Zelfs de strategie van de PLO is allang bepaald. Hij zegt in het interview dat een aparte Palestijnse entiteit moet opkomen voor de nationale rechten in de bezette gebieden. Een staat als Jordanië kan dat niet, omdat zij door grenzen omgeven is. Maar een ‘Palestijnse entiteit’ kan voor de Arabieren aanspraak maken op Haifa, Jaffa, Jeruzalem en Beersheva. Daar hebben zij immers recht op, stelt Mohsen. Als dat recht in heel Palestina hersteld is, kan het land zich in zijn ogen direct herenigen met Jordanië.
Palestijnse propaganda
Het begrip ‘het Palestijnse volk’ als aanduiding voor de bewoners van de Westoever en de Gazastrook is op basis van de uitspraken van deze PLO-leider een farce.
Maar iedereen die een beetje op de hoogte is van de geschiedenis van het gebied weet dat er nooit zoiets als een ‘Palestijns volk’ bestaan heeft. Misschien heeft Israël nog wel het meeste recht om zich ‘Palestijns volk’ te noemen, want zij noemden zich zo voordat de Onafhankelijkheidsoorlog uitbrak, waarna het land Israël ging heten. De Arabische bewoners van het gebied noemden zich veelal helemaal geen Palestijn. Zij waren gewoon ‘Arabier’, of ze noemden zich naar hun stam.
De aanduiding ‘Palestijnen’ voor de Arabische bevolking van Palestina is daarmee feitelijk een omkering van rollen. En dat diende maar 1 doel: Israël in discrediet brengen. Zuheir Mohsen bevestigde dat in zijn interview met James Dorsey. En toch is de wereld erin getuind en gaan geloven in deze Palestijnse leugen. Hun propaganda heeft uitstekend gewerkt.
Het doel van de PLO
De leiders van de PLO hadden als doel voor ogen om een Palestijnse staat in te richten op heel het gebied tussen de Jordaan en de Middellandse Zee (from the river to the sea…). Daarvoor moesten de Joden verdwijnen.
Om hun organisatie te formaliseren hebben ze daarvoor een handvest opgesteld. Dat handvest van de PLO is in 1968 (na de Zesdaagse Oorlog) behoorlijk aangepast met meer oproepen tot geweld tegen Israël. Sindsdien is het handvest niet weer gewijzigd. Tijdens de Oslo-akkoorden beloofde Arafat om het handvest aan te passen. De passages over het verdrijven van de ‘zionisten’ (zoals zij de Joden noemen) zouden eruit verdwijnen. Maar het is nooit gebeurd en dat was ook nooit echt de bedoeling.
Faisal Husseini, PLO-Fatah-leider and PA-Minister voor Jeruzalem zei in 2001 het volgende: ‘Evenzo, als wij akkoord gaan met een staat op slechts 22% van Palestina, te weten de Westelijke Jordaanoever en Gaza, dan blijft ons uiteindelijke doel toch de bevrijding van heel historisch Palestina, from the river to the sea, zelfs als dat betekent dat het conflict nog duizend jaar en vele generaties voortduurt.’
Artikel 2 van het PLO-handvest luidt als volgt: Palestina, met de grenzen die het had tijdens het Britse Mandaat, is een ondeelbare territoriale eenheid.
Uitgangspunt voor de PLO (en z’n opvolger de PA) is daarmee tot op de dag van vandaag in principe om een Palestijnse staat op te richten op het grondgebied van Israël én Jordanië. Want de PLO ziet Jordanië als onderdeel van hun Palestijnse staat. Overigens zijn Arafat en zijn terreurorganisatie al eens uit de hoofdstad van Jordanië weggejaagd. Dat kostte toen vele levens aan beide kanten. Die gebeurtenis staat te boek als ‘Zwarte September’.
Andere artikelen uit het PLO-handvest
In artikel 7 van het PLO-handvest staat o.a. het volgende: Alle methoden van informatie en onderwijs moeten worden aangewend teneinde de Palestijn zo grondig mogelijk op de hoogte te brengen van zijn land, zowel geestelijk als stoffelijk. Hij moet worden voorbereid op de gewapende strijd en bereid gemaakt worden zijn welvaart en zijn leven te offeren om zijn geboorteland te herwinnen en zijn bevrijding tot stand te brengen.
In de zogenaamde Palestijnse gebieden wordt aan deze regel daadwerkelijk uitvoering gegeven. Thuis en op school leren de kinderen in die gebieden om Israël en de Joden te haten, zodat ze in de toekomst goede strijders voor de Palestijnse zaak kunnen worden.
Artikel 9 leert het volgende: Gewapende strijd is de enige manier om Palestina te bevrijden. Daarom is het de algemene strategie, niet slechts een tactische fase. Het Palestijnse Arabische volk bevestigt zijn absolute vastberadenheid en onwankelbare beslissing de gewapende strijd voort te zetten en te ijveren voor een gewapende volksrevolutie om zijn land te bevrijden en ernaar terug te keren.
De eerste regel van Artikel 10 is deze: Commando-acties vormen de kern van de bevrijdingsoorlog van het Palestijnse volk.
Artikel 15 luidt grotendeels als volgt: De bevrijding van Palestina, gezien vanuit Arabisch perspectief, is een nationale plicht en is gericht op het verdrijven van de zionistische en imperialistische agressie tegen het Arabische geboorteland, en heeft tot doel het zionisme in Palestina te elimineren.
Het handvest gebruikt nergens de woorden ‘Israël’ of ‘Joden’. Hiervoor zijn de woorden ‘zionisme’ of ‘zionisten’ gekozen. Zo wordt de immigratie van Joden naar Israël ‘zionistische agressie’ genoemd. Het is voor de Arabische bewoners, de zogenaamde ‘Palestijnen’ een nationale plicht om het land Israël gewapenderhand te veroveren. Dat laatste wordt hier eufemistisch ‘bevrijden’ genoemd.
De wereld laat zich gemakkelijk misleiden
Ook in andere artikelen op deze website laat ik zien hoe gemakkelijk de wereld zich zand in de ogen laat strooien. Als je een boodschap maar vaak genoeg herhaalt, en dat zo mogelijk kracht bij zet met gewelddadige acties om aandacht te krijgen, die je vervolgens ‘wanhoopsdaden’ noemt, dan gaan velen het geloven. Vooral zij die geen kennis hebben en zich er niet in verdiepen, zullen die leugens gemakkelijk aannemen.
Maar het interview met Mohsen bewijst dat het doelbewuste misleiding is geweest. En de meeste politici en anderen die een mening denken te hebben, zijn in die leugens getrapt, tot op de dag van vandaag.
We weten waar leugens tegen Israël vandaan komen: uit de koker van duistere machten. Want Israël was en is ook vandaag nog steeds Gods volk – en dat zal tot in eeuwigheid niet anders worden. Maar die machten uit de duisternis doen al vele decennia hun best om Israël in discrediet te brengen. De PLO heeft er hard aan meegewerkt, en ook vandaag doen de media hun best om Israël te veroordelen met niet-objectieve berichtgeving, halve waarheden en aperte leugens.
We hoeven het geweld van Israël en het onrecht tegen de Arabische bevolking niet goed te keuren. Maar we mogen wel bidden om zegen voor Israël en vrede in het Midden-Oosten, ook voor hen die zich tegenwoordig Palestijnen noemen. En laten we bidden dat het onderlinge wantrouwen mag overgaan in wat meer vertrouwen in elkaar. Gebed is ons sterkste wapen.