In het vorige artikel, deel 5 van deze reeks, zagen we hoe Hamas in de Gazastrook aan de macht kwam. We zagen dat ze zich niet als doel stelden om de Gazastrook op te bouwen, maar juist om Israël af te breken. De tonnen aan bouwmaterialen die deels via Israël werden ingevoerd, werden niet gebruikt voor huizen en wegen, maar voor ondergrondse tunnels. Daar werd een enorm netwerk van gebouwd, zodat ze hun ondergrondse leger ongezien konden verplaatsen. Ook konden ze zo hun raketten op Israël afschieten, duizenden per jaar. Daarbij verscholen ze zich achter hun burgers. Als Israël dan iets terug zou doen, dan zouden er burgers omkomen, wat goed was voor de anti-Israëlpropaganda. Die doden waren dan gevallen voor de islam – ze waren ‘martelaren’ geworden.
De UNRWA was in 1949 opgericht door de VN om steun te bieden aan de ‘Palestijnse vluchtelingen’. De UNRWA ging toen uit van 750.000 vluchtelingen, maar bleef kinderen en kleinkinderen meetellen als ‘vluchteling’, in tegenstelling tot de UNHCR. Daardoor telt de UNRWA vandaag zelfs bijna 6 miljoen ‘vluchtelingen’. Die vluchtelingen wonen overigens niet alleen in de ‘Palestijnse gebieden’, maar ook in Jordanië, Libanon en Syrië.
Het probleem van de UNRWA
De UNRWA is inmiddels helemaal verweven met de Palestijnse bevolking, die niet meer zonder haar steun kan. Zij ondersteunt de bevolking met sociale projecten, met onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur en andere projecten binnen de samenleving. Op zich is het heel medemenselijk en goed bedoeld. Maar zo wordt de Palestijnse samenleving niet ingericht om zelfstandig te functioneren. Ook wordt de Palestijnse overheid niet gedwongen om taken over te nemen. Zo blijft de werkloosheid hoog en blijft de bevolking zich afhankelijk gedragen van de steun van de UNRWA. Een deel van die bevolking is daar zelfs in dienst, en helpt soms actief mee aan het verzet tegen Israël. Door dat alles houdt deze organisatie al vele decennia een probleem in stand. En dat voor ‘vluchtelingen’, die elders in de wereld, ook niet door de VN, als vluchtelingen zouden worden gezien.
De UNRWA wordt voor verreweg het grootste deel gefinancierd door de V.S. en de landen van de E.U. De Arabische en islamitische landen, die zich graag ‘broedervolk’ van de Palestijnen noemen, dragen slechts beperkt bij. Bij de grootste 30 donoren zitten ergens onderaan slechts 4 islamitische landen… (bron)
Daardoor zijn het vooral de westerse landen die via de UNRWA de islamitische bevolking blijven ondersteunen. Die bevolking stelt zich echter vooral vijandig op tegen Israël, die toch een bondgenoot van datzelfde Westen is. De omliggende islamitische ‘broedervolken’ dragen nauwelijks financieel bij, maar trekken wel hun grote mond open wanneer westerse steun voor de Palestijnen in het geding is.
Een kort overzicht van de belangrijkste gebeurtenissen
1. De oorsprong van het probleem lag in Europa (1850-1948)
We hebben nu in een reeks van 6 artikelen in vogelvlucht een reis gemaakt door de geschiedenis van de Palestijnse gebieden. Daarbij hebben we gezien dat de oorsprong van de problemen rondom die gebieden vooral in Europa ligt. Daar tierde het antisemitisme welig en bereikte de haat tegen de Joden verscheidene hoogtepunten. Dat gebeurde zowel in het oosten als in het westen van Europa.
Voor de Joden was het de reden om naar Palestina, ofwel het oude Bijbelse land Israël, te trekken, vaak zelfs te vluchten. Daar lagen immers de wortels van hun bestaan. Dat was immers het land dat God aan hen beloofd had. Daar had hun tempel gestaan, daar lagen de graven van hun verre voorouders.
Dus toen ze merkten dat ze in het land waar ze woonden niet langer gewenst waren, trokken of vluchten velen van hen naar het Heilige Land. Daar woonden toen nog maar weinig Joden, naast een beperkte Arabisch-Palestijnse bevolking in het Turks-Ottomaanse Rijk.
2. Arabieren en Joden kwamen naar het land (1920-1948)
Het land werd al eeuwen beheerd door islamitische stammen en volken en was al die tijd deel van het ‘huis van de islam’. Maar toen de grote golf Joodse immigranten het land binnenkwam was het land een mandaatgebied, beheerd door de Britten. Er gebeurden in die tijd twee dingen:
- De meer fanatieke aanhangers van de islam zagen hun ‘dar-al-islam’ in gevaar komen, wat een blamage voor hun god Allah zou zijn. Zij kwamen in verzet tegen de Joden.
- Maar omdat de Joden het land gingen ontwikkelen en daarbij ook geld in het land pompten, kwam er welvaart. Samen met de groei van de Arabische bevolking vanwege die welvaart en de instroom vanuit omringende landen, nam de Arabische bevolking van het land toe met meer dan een half miljoen.
Zo woonden er in 1945 zo’n 550.000 voornamelijk gevluchte Joden en meer dan een miljoen voornamelijk islamitische Arabieren in het gebied tussen de Jordaan en de Middellandse Zee. De wrijving tussen beide groepen nam steeds meer toe, ondanks dat ze elkaar nodig hadden. De pas opgerichte VN, als opvolger van de Volkenbond, kwam met een plan.
3. Het VN-Verdelingsplan en de Onafhankelijkheidsoorlog (1948-1967)
In 1947 nam de VN resolutie 181 aan, het zogenaamde ‘Verdelingsplan’. Het was een eerste poging van de VN om de strijdende partijen enigszins uit elkaar te halen. De Joden gingen akkoord, maar de Arabische bevolking en de leiders van de omliggende volken gingen niet akkoord. Zij kwamen met een oorlogswaarschuwing. Want land dat bij de islam hoorde mocht niet overgaan naar het Joodse volk!
Israël riep desondanks z’n onafhankelijkheid uit op 14 mei 1948. De volgende dag vielen de Arabische legers het land binnen, maar werden roemloos verslagen. Israël veroverde daarbij een veel groter deel van het land dan de bedoeling was met het VN-Verdelingsplan. Jordanië bezette en annexeerde de Westoever en het grootste deel van Jeruzalem. Egypte bezette de Gazastrook. Over die jarenlange bezettingen, zelfs annexatie door Jordanië en Egypte deed niemand in de wereld moeilijk.
Tijdens en na de Onafhankelijkheidsoorlog ontstond er een grote Palestijnse vluchtelingenstroom. Deels omdat zij hadden meegewerkt met de Arabische aanvallers, deels omdat zij niet meer vertrouwd werden door de Joden.
Na de Onafhankelijkheidsoorlog nam in veel Arabische landen de haat tegen de Joodse bevolking in die landen enorm toe. Hierdoor kwam een enorme Joodse vluchtelingenstroom op gang. Tussen 1948 en 1951 waren er al 400.000 Joden uit die landen berooid naar Israël gevlucht.
4. De Zesdaagse Oorlog en de nasleep daarvan (1967-1993)
Dat Israël inmiddels al bijna 20 jaar een land was dat volgens de Arabieren bij de ‘dar-al-islam’ hoorde, werd in de islamitisch wereld gezien als een grote godslastering. De omliggende islamitische landen hadden dan ook als grootste wens om Israël van de kaart te vegen. In 1967 zou dat moeten gebeuren. Israël waarschuwde die landen om dat niet te proberen. Maar het was aan dovemansoren gericht. Toen Egypte de oorlog begon met een blokkade van Eilat, sloeg Israël keihard terug en vernietigde de Egyptische luchtmacht.
Vervolgens verdreef Israël het Egyptische leger uit de Sinaï-woestijn en de Gazastrook, nam de Westelijke Jordaanoever in, net als Oost-Jeruzalem en veroverde de Golanhoogten op Syrië. In 6 dagen waren de aanvallers vernietigend verslagen. Vervolgens bood Israël vrede aan, maar de Arabieren weigerden voor de 2e keer.
Opnieuw ontstond er een grote stroom Arabisch-Palestijnse vluchtelingen, die deze keer voornamelijk naar Jordanië vluchtten.
In 1973 brak er opnieuw oorlog uit, de ‘Jom Kippoer-oorlog’, waarbij de omliggende Arabische landen Israël binnenvielen op hun belangrijkste feestdag. Israël voelde zich overrompeld, maar kwam – opnieuw – als winnaar uit de strijd.
Een onontwarbare knoop
Inmiddels leven we in een tijd waarin de staat Israël al meer dan 75 jaar bestaat. De bevolking van Israël is in het land komen wonen als gevolg van haat en antisemitisme. Ze zijn uit Europa getrokken en gevlucht, en uit vele islamitische landen weggejaagd. Op basis van de criteria van de UNRWA zouden er vandaag zo’n 8 miljoen vluchtelingen in Israël wonen. Maar voor de VN wonen er in Israël geen vluchtelingen.
Voor de VN wonen de vluchtelingen vooral in de zogenaamde ‘Palestijnse gebieden’. Volgens UNRWA zijn er inmiddels bijna 6 miljoen Palestijnse ‘vluchtelingen’, die deels in ‘vluchtelingenkampen’ wonen. En dat al 75 jaar lang, waarvan Israël de oorzaak zou zijn.
Dat de Arabische bevolking van het land, inclusief vele Arabische leiders elke mogelijkheid voor een vredige manier van samenleven verworpen hebben, is voor de VN en voor vele politici in de wereld niet relevant. Zij hadden maar 1 doel, en dat was om de Joden, om Israël de zee in te drijven. Velen houden dat doel ook vandaag nog voor ogen.
Daarmee zijn de Arabisch-Palestijnse inwoners op de Westoever en in de Gazastrook, de zogenaamde ‘vluchtelingen’, tot op de dag van vandaag de reden waarom er geen vrede mogelijk is. De wereld beschuldigt Israël van het blokkeren van vrede, maar Israël heeft steeds de vredesmissies omarmd.
De knoop zal worden ontward
Terwijl de Arabische, islamitische wereld oorlogstaal uitsloeg, probeerde Israël vaak nog oorlog te voorkomen. Tot 3x toe zijn de Arabische legers het land binnengevallen, tot 3x toe zijn ze verslagen. Want God beschermt Israël. Israël is Gods oogappel, Gods lievelingsvolk, wat wij daar ook van vinden, wat de media daar ook over schrijven. Of hoe de wereld daar ook over denkt.
Maar de Arabische volken kennen de God van Israël, de God van de Bijbel niet. Zij zien in Allah hun god. Zij zien Israël als een blamage voor hun god, een blamage die moet worden uitgewist. Vandaar dat ze ‘Palestina’ willen bevrijden, ‘from the river to the sea’. Bevrijden betekent voor hen ‘vrij maken van Joden’. En de media en de wereld gaan daar kritiekloos in mee.
Zo zijn we met elkaar aangekomen in de tijd die we ‘eindtijd’ noemen. Het is de tijd waarin de islam binnenkort voor de laatste keer zal proberen de onontwarbare knoop te ontwarren. Het is de tijd waarin islamitische volken binnenkort voor de allerlaatste keer Israël zullen binnenvallen, onder leiding van Gog uit Magog…