10 april 2024
In de Gazastrook is er vandaag opnieuw een strijd aan de gang tussen Israël en Hamas. Die strijd heeft ervoor gezorgd dat een oplossing voor het conflict alleen maar verder weg raakt. Aan de ene kant zie je de extremistische Palestijnen en aan de andere kant de Israëlische haviken. De bevolking van Gaza zit tussen die beide vuren en is het slachtoffer, evenals de Israëlische gegijzelden en hun familie.
Een vergelijkbare situatie zie je in het gebied dat bekend staat als de ‘Westelijke Jordaanoever’. Ook daar valt Israël af en toe binnen om wat in hun ogen broeinesten van terrorisme zijn, te bestrijden. Tegelijk bevinden zich daar ook veel dorpen (of ‘nederzettingen’) met Joodse kolonisten nabij of zelfs tussen de Palestijnse dorpen. De aanwezigheid en houding van deze ‘kolonisten’ helpt ook niet mee om een situatie van vrede te bereiken.
Pogingen om tot een oplossing, tot vrede te komen
De wereld buiten Israël en de Palestijnse gebieden zoekt naar een uitweg, een oplossing voor deze al tientallen jaren durende strijd. Het grootste deel van beide strijdende partijen ziet echter maar één oplossing: dat de ander verdwijnt.
Toch is dat wel anders geweest. Want er zijn de afgelopen decennia al vele pogingen gedaan om tot een soort van vrede te komen tussen Israël en de Palestijnse gebieden. Vaak waren het de Amerikanen die pogingen ondernamen om oplossingen te forceren. De V.S. zijn dan ook eigenlijk het enige land in de wereld dat voldoende druk kan uitoefenen op beide partijen en hen aan de onderhandelingstafel kan dwingen. Toch zijn al die pogingen een mislukking gebleken. En ook vandaag wordt deze discussie weer volop gevoerd vanwege de strijd in Gaza. Maar dan vooral door anderen dan Israël of de Palestijnen…
In nieuwsrubrieken en opiniestukken in kranten, en in actualiteitenprogramma’s op de tv, wordt volop gediscussieerd over hoe het verder moet tussen Israël en de Palestijnen. Het blijkt steeds weer dat men tot maar één oplossing weet te komen, namelijk een verdeling van het land in 2 staten. Het is de zogenaamde ‘tweestatenoplossing’, waarbij het gebied van de Westelijke Jordaanoever + Gaza een Palestijnse staat moet worden naast Israël.
Het lijkt alleen maar politiek…
In deze al zo vaak gevoerde discussie gaat het voortdurend over politieke oplossingen. Er wordt steeds weer geroepen dat politici over hun eigen schaduw heen moeten stappen. Het probleem wordt uitsluitend besproken vanuit een menselijke context. Mensen moeten tot een oplossing komen. Wij in het Westen denken precies te weten hoe zij in het Midden-Oosten dat moeten doen. En ‘we’ zeggen erbij dat dit de enige oplossing is. Een alternatief is er niet.
Zo gaat deze discussie al tientallen jaren. Zo hebben Israëlische en Palestijnse leiders bij Amerikaanse presidenten op de stoep gestaan. En zo zien Amerikaanse leiders het bijna als hun opdracht om eindelijk eens die oplossing te forceren. In het jaar 2000 waren de Israëlische premier Ehud Barak en de Palestijnse leider Yasser Arafat bij Bill Clinton in Camp David. Ondanks vergaande concessies van beide kanten lukte het niet om tot een overeenkomst voor vrede te komen. Niet veel later begon de Palestijnse ‘intifadah’.
In 2001 volgde Ariël Sharon Ehud Barak op als premier. Een paar jaar later kwam Sharon met het voorstel om Gaza geheel over te dragen aan de Palestijnen. De vele Joodse kolonisten in de Gazastrook moesten elders in Israël gaan wonen. In 2005 werd het plan onder veel verzet van de kolonisten uitgevoerd en werd de Gazastrook geheel Palestijns gebied. In 2006 werd Sharon getroffen door een hersenbloeding en raakte hij in coma. Door velen werd dat gezien als het ingrijpen van God, als een waarschuwing.
De gevolgen van het besluit van de regering van Israël toen, zien we vandaag op onze tv-schermen en in de kranten.
Het is echter nog veel ingewikkelder
Maar bij een tweestatenoplossing, waarover vandaag op tv en in de kranten volop gediscussieerd wordt, vergeten ‘we’ iets. En dat is juist het veruit belangrijkste aspect in deze hele discussie. Tegelijk is dat ook het lastigste aspect, want het maakt het tot een ander, veel ingewikkelder probleem. Dat is het religieuze aspect.
In de ogen van de overwegend islamitische Palestijnen woont de Israëlische bevolking in een land dat toebehoort aan de islam. Het heeft eeuwenlang onderdeel uitgemaakt van het islamitische Ottomaanse Rijk. Het land moet volgens hen daarom beschouwd worden als horend bij het islamitische ‘dar-al-islam’, het huis van de islam. Dat het inmiddels al sinds 1948 officieel een Joods land is, is voor de islam in essentie een grote godslastering. Het is dan ook een taak van elke islamiet om mee te helpen om ‘heel Palestina’ weer terug te brengen onder Allah. Dat wordt dan ‘bevrijding’ genoemd, ‘from the river to the sea’…
In de ogen van Joodse bevolking is heel Israël het land dat God aan hen beloofd heeft. Vooral het gebied van de ‘Westelijke Jordaanoever’ hoort daarbij en wordt beschouwd als het Bijbelse hartland. Abraham, Isaak en Jacob woonden daar al en later een groot deel van het Joodse volk, voordat het door de Romeinen uit het hele land verjaagd werd.
Toch bleef het al die eeuwen het voor de Joden aan hen beloofde land. Overal in de wereld hielden zij het verlangen om ooit te kunnen terugkeren naar dat door God beloofde land.
En in 1948 was dat land een feit, hoewel voor velen de belofte van God maar voor een deel vervuld was. Want voor hen hoorde ook het gebied van de Westelijke Jordaanoever volledig bij Israël. Om dat kracht bij te zetten, gingen velen daar wonen in ‘nederzettingen’ en werden ‘kolonisten’ genoemd.
De vijandschap bleek in de geschiedenis al
Zo staan er twee totaal verschillende volken tegenover elkaar, die in het verleden elkaar naar het leven hebben gestaan. Hun geschiedenis begon al ruim een halve eeuw voor 1948, toen steeds meer Joden gevolg begonnen te geven aan hun drang om naar Israël, het door God beloofde land te gaan.
Maar naarmate er steeds meer Joden in Palestina kwamen wonen, gingen steeds meer Arabieren hen zien als vijanden, die hun ‘dar-al-islam’ dreigden te gaan overnemen. Dat wilden ze niet laten gebeuren, want daardoor stond de eer van Allah op het spel.
Binnen de islam is het Jodendom een ondergeschikte religie, waarover de islam moet heersen. Daardoor groeide het verzet van een deel van de Arabische bevolking. Daarbij werd het gematigde deel van de Arabieren evenmin ontzien, wanneer zij de Joden goedgezind waren.
Vanwege het oplaaiende Arabische verzet tegen de Joden escaleerde het geweld regelmatig. Dat leidde soms tot moord en doodslag aan beide kanten. De komst van steeds meer Joden uit alle windstreken van de wereld maakte dat alleen maar erger.
Zo kwamen de religies in het land steeds meer tegenover elkaar te staan. Ook na 1948 veranderde dat niet. Maar toen was de politieke situatie vanwege de onafhankelijkheidsoorlog inmiddels volledig veranderd. De zogenaamde ‘Palestijnse gebieden’ waren ontstaan.
Politiek en religie hebben verschillende doelen
Behalve de politieke strijd bleef ook de religieuze strijd. Die strijd wordt gevoerd tussen de god van de islam tegenover de God van de Bijbel. De terugkeer van de Joden naar het land Israël is al duizenden jaren geleden voorspeld in de Bijbel. God heeft beloofd dat ooit zijn volk Israël weer terug zou keren naar het land dat Hij aan hen beloofd heeft. Maar de god van de islam kwam in verzet en spoorde zijn volgelingen aan om de strijd aan te binden en de Joden te verdrijven.
Omdat dat mislukt is, ontstond er vervolgens een andere invalshoek, of aanvalshoek. Die aanval liep via de media, die er geen problemen mee hadden om zich voor het Palestijnse karretje te laten spannen. Daarbij spraken de Palestijnen met twee monden. De retoriek voor de buitenwereld bleek heel anders dan die voor de eigen bevolking.
Voor de buitenwereld werden de armoede, het ‘recht op terugkeer’ en het geweld van Israël uitgevent. Zo werd Israël door halve waarheden en hele leugens in een kwaad daglicht gesteld. Bomaanslagen door Palestijnen in Israël werden via de media geframed als uitingen van wanhoop. Maar onderzoek toonde aan dat de aanslagplegers vaak helemaal niet zo wanhopig waren. Want die aanslagen pasten uitstekend bij het islamitische ideaal van de jihad en het martelaarschap.
Er zal nooit een tweestatenoplossing komen
Ook vandaag gaat die jihad gewoon door. Veel Palestijnse jongeren voelen zich geroepen om aanslagen voor de islam te plegen. Diezelfde jihad was ook de drijfveer voor Hamas om Israël in oktober 2023 binnen te vallen. Daarmee hebben deze religieuze strijders van de islam een enorm bloedbad aangericht. De gevolgen daarvan voor de bevolking van Gaza worden door hen gezien als een noodzakelijk offer voor de bevrijding van Palestina. Het wordt gezien als een jihad van de bevolking van Gaza, opgelegd door Hamas.
De religie van beide volken maakt het daarom onmogelijk om tot een tweestatenoplossing te komen die vrede garandeert. Voor de god van de islam is Israël een vloek die weggevaagd moet worden. Voor de God van de Bijbel zijn de Palestijnse gebieden een deel van het door Hem in vele Bijbelse profetieën aan Israël beloofde land. Er zal daarom nooit geaccepteerd kunnen worden dat er een andere uitkomst zal komen. En daarom zal er ook nooit een tweestatenoplossing komen, hoe hard politici ook hun best doen.