Het probleem van de vluchtelingen in Palestina, ofwel Israël en de Palestijnse gebieden, is inmiddels een onontwarbare knoop geworden. Er zijn al vele pogingen gedaan om tot een oplossing te komen, maar die mislukken steeds weer. En als er al afspraken gemaakt worden tussen de Israëliërs en de Palestijnse Arabieren, dan worden die door beide partijen vaak weer even gemakkelijk aan de kant geschoven.
Als we het probleem nu eens van dichterbij gaan bekijken, hoe zit het dan eigenlijk allemaal met de vluchtelingen in dat gebied tussen de Jordaan en de Middellandse Zee?
Het begin (135 nC – 1800)
Nadat de Romeinen rond 135 nC de Joodse bevolking uit Israël hadden gedeporteerd en verjaagd, bleef het land eeuwenlang nauwelijks nog bevolkt. De Romeinen noemden het niet meer Israël, maar Palestina. Ze voegden het toe aan hun provincie Syrië.
Er waren een handjevol arme Joden en Arabieren blijven wonen. In de loop van de eeuwen groeide de Joodse bevolking beperkt. Wel kwamen steeds meer Arabieren van elders naar Palestina om daar te gaan wonen.
Toen in de eerste helft van de 7e eeuw de islam opkwam ging de Arabische bevolking over naar die nieuwe religie, terwijl de Joodse bevolking dat weigerde. Velen werden daarom gedood. Later werden de verhoudingen tussen de Joodse en Arabische bevolking weer min of meer normaal, ook toen de Ottomanen (Turken) de macht hadden overgenomen.
Rond 1850 woonden er nog maar zo’n 13.000 Joden in Palestina. Verder woonden er zo’n 27.000 christenen en ongeveer 300.000 voornamelijk Arabische moslims. (bron)
Jodenvervolging in Europa
Al sinds de deportatie van de Joden door de Romeinen zijn de Joden overal vervolgd. Het antisemitisme is sindsdien nooit ver weg geweest. Zelfs de kerk heeft zich daaraan schuldig gemaakt, waar vooral de vervangingstheologie debet aan was. Het leidde tot uitsluiting, haat en soms tot zware vervolging en moordpartijen.
Vooral in Oost-Europa, maar zeker ook in West-Europa hadden de Joden het zwaar te verduren. In fasen vluchtten de Joden vanaf pakweg 1880 vooral uit Oost-Europa naar Palestina, vanwege martelingen en pogroms. Naar het einde van de 19e eeuw werd door al die haat en vervolging het verlangen naar een eigen land steeds sterker, ook in West-Europa. Verlangen naar een land dat God aan hen beloofd had: Israël. Het zionisme kwam op.
Toen na de 1e Wereldoorlog de Ottomanen uit Palestina verdreven werden, kregen de Britten in 1917 het beheer over het Beloofde Land. Intussen hadden de Joden bij de Britse Lord Balfour bepleit om in het Palestijnse gebied te mogen wonen. Dat leidde tot de Balfour-declaratie, waarin de Britten de Joden een thuisland in Palestina toezegden.
Vanwege het antisemitisme en de vervolging in veel landen in Europa, vluchtten veel Joden naar Palestina. Velen werden uit Europa weggejaagd, of vluchtten om niet vermoord te worden. Het regime van Adolf Hitler zorgde voor een nog grotere stroom aan Joden die naar Palestina probeerden te ontkomen. Zo woonden in 1930 zo’n 170.000 Joden in Palestina, maar was dat aantal door de vlucht voor Hitlers Endlösung in 1945 toegenomen tot ruim 550.000 Joden, ondanks de enorme tegenwerking door de Britten.
De Joodse vluchtelingen uit de islamitische landen
Na de 2e Wereldoorlog kwam de VN met Resolutie 181, het zogenaamde Verdelingsplan. Dat plan bestond eruit dat Palestina verdeeld zou worden in een Joods en een Arabisch gebied. Dat wekte boosheid op in de islamitisch wereld. Het gevolg was dat Arabische leiders hun burgers opriepen om de Joden uit hun landen weg te jagen. Het leidde tot martelingen, moord en doodslag tegen de daar al vele generaties wonende Joden. Daardoor kwam een enorme Joodse vluchtelingenstroom op gang.
Vooral nadat de Arabische legers de Onafhankelijkheidsoorlog verloren, werd die haat tegen de Joden alleen maar sterker. Zo werden tussen 1947 en 1951 maar liefst 400.000 Joden op de vlucht gedreven. Hun vlucht eindigde in het land Israël, dat in 1948 een zelfstandig land was geworden.
Na 1951 ging die Joodse vluchtelingenstroom door. In 1980 was het aantal vluchtelingen uit de islamitische wereld opgelopen tot zelfs meer dan 800.000, die huis en haard hadden moeten opgeven en berooid aankwamen in Israël.
De Arabische inwoners van Palestina
Zoals we hierboven al zagen woonden er in 1850 ongeveer 300.000 Arabieren in Palestina, die vrijwel allemaal moslim waren. Omdat er steeds meer Joden naar Palestina vluchtten begon het land zich steeds meer te ontwikkelen, vooral nadat de Balfour-declaratie van kracht was geworden. Daardoor kwamen ook Arabieren uit omringende landen naar Palestina toe. Waar de meeste Joden nog vluchtelingen waren voor het geweld in Europa, waren de Arabieren dat niet. De toegenomen welvaart zorgde voor een grotere natuurlijke Arabische bevolkingsgroei en er kwamen Arabieren naar Palestina op zoek naar werk en welvaart. Zo nam tot pakweg 1947 het aantal islamitische Arabieren in Palestina toe met ruim 500.000.
Tot aan het begin van de Onafhankelijkheidsoorlog woonden er in Palestina zo’n 600.000 Joden, van wie verreweg de meesten vluchteling waren. Ook woonden er bijna 1,2 miljoen Arabieren in Palestina, die geen van allen vluchteling waren.
De Onafhankelijkheidsoorlog – de rollen omgedraaid
Nog voor de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 uitbrak, werden in een groot aantal islamitische landen Joden op de vlucht gedreven, vanwege het Verdelingsplan van de VN, dat bij islamitische leiders kwaad bloed gezet had. Honderdduizenden Joden kwamen berooid aan in Israël.
In 1948 riep Israël z’n onafhankelijkheid uit, waarop Arabische legers het land binnenvielen. Een klein deel van de Arabische inwoners van het land was naar het gebied van de Westoever en Gaza getrokken, dat volgens het ‘Verdelingsplan’ aan de hen was toegewezen. Zo dachten ze de Arabische legers vrij baan te geven tegen de Joden. Een ander deel hielp de Arabische legers mee om de Joden te verdrijven of zelfs te vermoorden. Velen deden echter niets, maar sommigen hielpen de Joden bij hun verzet.
Tegen de verwachting in wonnen de Joden deze oorlog. Hun vertrouwen in hun Arabische landgenoten had echter een dieptepunt bereikt. Het leidde tot een heleboel wraakacties en veel Arabieren vonden de dood. Daardoor sloegen honderdduizenden van hen op de vlucht naar de Westoever of de Gazastrook en beperkt ook naar omliggende landen.
Bij de wapenstilstand in 1949 hield Jordanië de Westoever bezet en Egypte de Gazastrook. De Joden die daar woonden werden verdreven en vluchtten naar Israël. Ook de Joodse vluchtelingenstroom vanuit de islamitische landen bleef doorgaan.
In 1950 woonden er in de Palestijnse gebieden ongeveer 950.000 Arabieren, van wie er zo’n 700.000 gevlucht waren uit Israël. Eigenlijk bestonden deze gebieden helemaal niet, want Jordanië en Egypte hadden deze gebieden ingenomen en deels zelfs geannexeerd.
In Israël woonden toen nog altijd zo’n 160.000 Arabieren en inmiddels ruim 1,2 miljoen Joden, van wie verreweg de meesten als vluchteling waren gekomen. Ze waren berooid uit Europa of uit de moslimlanden gekomen, maar waren niet bij de pakken neer gaan zitten.
De Palestijnse vluchtelingen
Heel anders verliep dat met de Arabisch-Palestijnse vluchtelingen. Zij waren naar de door Jordanië en Egypte ‘bezette’ gebieden gevlucht. Vervolgens besloot de VN dat er hulp voor deze vluchtelingen moest komen. De UNRWA werd opgericht.
In 1949 ging het voor de UNRWA nog om 750.000 Palestijnse vluchtelingen. Maar ook hun kinderen en zelfs kleinkinderen werden en worden door de UNRWA gezien als ‘vluchteling’. Daardoor zouden er vandaag inmiddels bijna 6 miljoen Palestijnse ‘vluchtelingen’ zijn. Ook zou een groot deel nog steeds in ‘vluchtelingenkampen’ wonen, wat feitelijk dichtbevolkte Arabische steden zijn geworden.
Het 75ste jaar (in 2024) van het bestaan van de UNRWA is doordoor een nogal doelloze, zelfs wrange mijlpaal. En dan wordt de UNRWA ook nog voor verreweg het grootste deel gefinancierd door de westerse landen!
Als je het hebt over het vluchtelingenprobleem in Palestina, dat gaat het vrijwel altijd over de Arabisch-Palestijnse vluchtelingen. Dan gaat het eigenlijk over mensen, waarvan vandaag verreweg de meesten helemaal nooit gevlucht zijn!
De anderen hadden helemaal nooit hoeven vluchten, als ze in het verleden actief gezocht hadden naar een manier om in vrede samen met de Joden te leven. Maar dat hebben velen van hen nooit gewild en hun leiders al helemaal niet. Want binnen de islam zijn Joden minderwaardige mensen. En als Joden ook nog islamitisch land in bezit krijgen, mag een islamiet dat eigenlijk niet accepteren. Dat zou immers een godslastering en een aanfluiting voor Allah zijn. Dus kwam er nooit vrede en zal die er ook nooit komen.
Kortom…
De Arabische Palestijnen die door de wereld als ‘vluchtelingen’ worden bestempeld, zijn eigenlijk helemaal geen vluchtelingen, zelfs niet volgens de VN (de UNHCR)! Een deel van de vluchtelingen volgens de UNRWA woont in Jordanië, wat eigenlijk gewoon Palestijns-Arabisch land is. Zij zijn ook nog Jordaans staatsburger, maar worden toch als ‘vluchteling’ geteld. Hetzelfde geldt voor de ‘vluchtelingen’ die in Libanon of Syrië wonen.
De UNRWA en de Arabisch-Palestijnse vluchtelingen roepen regelmatig dat ze het ‘recht van terugkeer’ naar Israël eisen. Maar meer dan 90% van de mensen die zich ‘vluchteling’ noemen, hebben nooit in Israël gewoond! Wat betekent dat ‘recht van terugkeer’ dan?
Waar eerder veel Arabische Palestijnen door hun eigen schuld gevlucht zijn, was dat heel anders voor de Joden die in Israël wonen. Zij moesten vluchten voor hun leven, uit Europa en uit islamitische landen. Zij zijn naar Israël gevlucht en hebben daar een bestaan opgebouwd, samen met hen die daar vrijwillig naartoe getrokken zijn. Maar ze worden niet gezien als vluchtelingen! Voor hen is er niet zoiets als een UNRWA, integendeel…
Hoe kijk je naar de wereld om je heen? Hoe lees je de kranten? Het nieuws op de tv blijft steeds weer benoemen dat de Arabische Palestijnen ‘vluchtelingen’ zijn. De wereld gelooft het ook nog… En wat geloof jij?
Dit artikel is op 31 augustus 2024 eveneens verschenen op de website Bijbelse Bron.